İslamiyet öncesi Türk toplumlarında kadınlara hem sosyal hayatta hem de devlet yönetiminde büyük önem verilirdi. Türkler, İslamiyet’in kabulü ile birlikte eski örf ve adetlerini tamamen terk etmemişler, İslam dininin reddetmediği alışkanlıklarını devam ettirmişlerdir. Karahanlılar İslam dinini kabul ettikten sonra bu devleti kuran ailenin kızları terken unvanını kullanmıştır.
Terkenlerin kendi görevlileri, ordusu ve divanları vardı. İlk Türk devletlerinde kadına verilen değer, İslami Dönem’de yazılmış olan Dede Korkut Hikâyeleri’nde açık bir şekilde görülür. Banu Çiçek gibi genç kızların damat adayları ile at ve ok atma yarışları yapmaları, kadınların toplumdaki etkinliğini gösteren örneklerden biridir. Yine bu dönemde yapılan Ayşe Bibi ve Balacı Hatun türbeleri, kadına verilen değeri göstermesi bakımından önemlidir.
Selçuklular Dönemi’nde de kadın hakları konusunda gelişmeler yaşanmıştır. Toplumda “altun gibi temiz ruhlu kadın” deyiminin kullanılması, kadına bakış açısını göstermektedir. Ayrıca bu dönemde kadınlar toplumsal hayatın bütün alanlarında görülmüş ve kadınlar arasından sefere çıkıp savaşa katılanlar bile olmuştur.
Selçuklu sultanı Tuğrul Bey, devlet işleri ile ilgili bazı meselelerde eşi Altuncan Hatun ile istişare etmiştir. Türkiye Selçukluları’nda bir kadın örgütlenmesi olarak Bacıyan-ı Rum adı verilen teşkilat göze çarpar. Kadınların üretimde ve sosyal yaşamda örgütlenmesini sağlayan bu teşkilatın kurucusu, Ahiliğin kurucusu Ahi Evran’ın eşi Fatma Bacı’dır.
Kendisine Kadın Ana adı verilen Fatma Bacı, sosyal yaşamda kocası Ahi Evran kadar etkindir. Bu kadınlar Moğol istilasına karşı erkeklerle beraber direnmişler, Türkiye Selçukluları’nın yıkılış sürecinde uç bölgelere göç ederek Osmanlı’nın kuruluşunda önemli rol oynamışlardır.
Kadınların günümüz Türk toplumundaki yerine bakıldığı zaman toplumun her kademesinde görev aldıkları ve erkeklerle aynı haklara sahip olarak başarılı bir şekilde çalışmalarını sürdürdükleri görülür.
