Zaman, tanımlanması ve üzerinde konuşulması zor bir kavramdır. Bu nedenle tarih boyunca insan zihnini en fazla meşgul eden konulardan biri olmuştur. İlk insanlar başlangıçta kendilerini doğanın bir parçası olarak görüp fiziki varlıklarını sürdürmeye öncelik vermiş ve hayatı anlık olarak yaşamışlardır.
İnsanın doğaya olan bu bağımlılığıdır ki onda öncesi veya sonrası olmayan şimdiki zaman kavramını öne çıkarmıştır. Eski Çin, Hint, Mısır, Mezopotamya ve özellikle de Yunan medeniyetlerinde zaman, her yıl başlayıp biten mevsimlerle kendini sürekli yenileyen bir varlık olarak algılanmıştır.
Bu anlayışta zamanın biten her yıl ile tükendiği, onu takip eden yıl ile de yeniden başladığı düşünülmüştür. Tek tanrılı dinlerin ortaya çıkışıyla birlikte insanlığın zaman anlayışında değişiklikler meydana gelmiştir. Söz konusu dinler, zamanı başı ve sonu belli olan, her geçen saniye tükenen, sınırlı bir varlık olarak kabul etmiştir. Buna göre her olay benzersiz ve biricik olup kesinlikle tekrar etmemekte ve düz bir çizgi üzerinde birbirini izlemektedir.
“Zaman; ezelî ve ebedî, öncesiz ve sonrasız bir akış olup hep ilerleyen bir şeydir. Başı ve sonu olmayan bir ırmak gibi evren ve maddeden bağımsız olarak yatağında akmaktadır. Başka varlıklar ister olsun ister olmasın, ay ve gün ister dönsün ister dönmesin, ister uyanık isterse uykuda olalım, zaman durmadan yoluna devam eder, dakika ve anları arkada bırakır. Olay ve maddeler ister olsun isterse olmasın, zaman yine zamandır ve ebediyete kadar akışını sürdürür.”
Isaac Newton (Ayzek Nivtın) Abdulkerim Suruş, Evrenin Yatışmaz Yapısı, s. 63, 64
